HASTANELERDE İNSAN İLETİŞİMİ

Son zamanlarda hastaneye sık sık yolum düşmeye başladı. Hastaneleri oldum olası sevmem. Her ne kadar böyle düşünsemde Hani derler ya! Allah ne eksik etsin, ne de düşürsün, herkes gibi bu düşünceyi savunanlardanım.
Bu yazıyı yazmamdaki amacım, insan ilişkilerinin özellikle güvendiğimiz yerlerde bozulmaya yüz tutmuş olmasını bir kez daha görmüş olmam idi. Aslına bakarsanız bu durumla günlük yaşantımızda her yerde karşılaşabiliyoruz. Fakat sağlıkla ilgili bir yerde tekrardan görmek beni bir kez daha üzdü.

İnsanlarla ve özellikle hastalarla birebir irtibat içerisinde olan bazı görevlilerin görevlerini yerine getirirken hasta ve hasta yakını ile insan ilişkileri açısından yetersiz , ilgisiz ve yarı alakadar olmasına üzgünlüğümü belirtmek isterim.

Hastanelerde ve acil kapılarında muayene olmak için kendilerine sıra gelmesine bekleyen hastaların, karşılarında masada oturan suratları asık, tabiri caizse beş karış, seni görmüyormuş, sen orada yokmuşsun edası ile davranan, sanki bir amacı yokmuş ve onu rahatsız etmişsin gibi davranan bazı görevlileri görmesi üzücü bir durum.

Burada yıllardır karşılaştığım ve sadece şahsıma ait olmayan bir gerçek var. Acil kapılarında acı içerisinde kıvranırken doktor dan önce masada elinde bir kalem ve bir bardak kahveyle sana asık suratıyla bakan bir hemşirenin ne oldu, niçin geldin ya da neyin var sorusu ile yarı alakadar bir şekilde karşılaşmak insan ilişkilerinin hastayla görevli açısından yetersiz kaldığının bir göstergesiydi.

Sağlıkla ilgili çalışan her görevlinin bir öğretmen ve hatta anne kadar kutsal bir görev yapıyor olması gurur verici. Bazı görevlilerin insan ilişkileri açısından yetersiz, donanımsız , eğitimsiz olduğunu düşünüyorum. Ettikleri hipokrat yeminine rağmen.

Sağlık alanında çalışan doktorların veya hemşirelerin hasta ve hasta yakını açısından zorluklar yaşadığınıda görmekteyim. Bu konuyuda belirtmeden es geçemem. Ama. yalnız bir şeyi bir yere kadar kabul edebilirim. Gece ve gündüz hasta ve hasta yakınlarıyla birebir diyalog halinde olan ilgilenen görevlilerin kendince problemlerinin ve sorunlarının olduğunuda düşünebilirim

Fakat, bu sorununu görev yaptığı süre içerisinde hastaya ve o hastadan sonra gelecek bir başka hastaya yansıtmayacak kadar eğitimli, biliçli, soğukkanlı ve anlayışlı olmalıdır. Davranış bozukluğunu bazı görevlilerde gözlemleyebiliyorum. Güleryüz ve alaka hastaya verilecek ilaçtan önce, ilk tedavi aracıdır. Kendimce yıllardır karşılaştığım ve doğrunun asık suratla hasta karşılamak olamadığına inandığım bu düşüncemi, insan ilişkileri açısından belirtmek istedim.
Yıllardır değişmeyen karşılaştığım bir gerçekti bu. İçlerinde bu görevi güleryüzü ve ilgisiyle çok iyi yapanlar var. Ama ben ne zaman yolum düşse hastaneye. Ya da bir başka tanıdığım, yada yardımcı olmak amacıyla gittiğim kişilerle bu durumla karşılaşıyorum. Hepsimi böyle olur. tabiki hayır . Ama şans herhalde ne dersiniz? Ve bir gün bu yarı, zoraki alakadar durumun biteceği günün, insanlık açısından dönüm noktası olacağına inanmak istiyorum.